به خاطر دارم در مراسم خاکسپاری اش استاد حسین علیزاده، با لحنی بغض آلود و اندوهگین گفته بود: «من موسیقی مازندران را از عمواحمد شناختم»... امروز سی ام دیماهِ 1397، سومین سالروز درگذشت عمواحمد است.
مرد بزرگی که از همان ابتدا با بزرگان همنشین بود و بزرگمردانی چون محمدرضا شجریان، محمدرضا لطفی، محمدرضا شفیعی کدکنی، حسین علیزاده و ... بر سفرهاش می نشستند و پیاله برمی داشتند. یاد استاد احمد محسن پور، فقط قاب عکسی نیست که به دیوار فرهنگخانه و محافل مردمی و خانه های مردمِ قادیکلای بزرگ آویزان باشد، یاد او موسیقی ست، صداست و تنها صداست که میماند... هر بارانی که میبارد عطر او را از خاک بلند میکند و هر پرندهای که میخواند صدای ساز او را تداعی میکند... یاد عمواحمد در قلبِ مازندران زنده است و زنده میماند...
روحش شاد و یادش گرامی باد.
