در مازندران به غرش پلنگ غرنه ويا به کسي که صداي حجيم داشته باشد هم غرنه گلي يا گلو ميگويند. سازغرنه از سازهاي بادي مازندران مي باشد که از سه قسمت تشکيل شده: پسي يا قميش بدنه و شاخ که ازشاخ گاو ميباشد و از نظر نت و انگشت گذاري مانند لله وا و ني ميباشد وسعت صوتي آن به يک اکتاو نميرسد يعني اگر دست بسته دو باشد تا لا مي رسد براي همين براي استفاده از نت هاي ديگر ساز عوض ميشود. آقاي عبدالهي توانست با اضافه کردن نت بخشی از ضعف هاي صوتي آن را برطرف کند و در کوکهاي مختلف توانست اين ساز را احيا نمايد در ضمن جنس غرنه از ني ميباشد بدون بند ويا از استخوان بال پرنده دريايي هم مي توان استفاده کرد. برخی از دوستان هنرمند اين ساز را مهاجر ميدانند حتي ميگويند که از اکراين ويا از روسيه وارد شده ويا استاد درويشي نمونه اين ساز را در امريکاي جنوبي ديده البته با فواصل موسيقيايي همان منطقه البته ميتوان حدس اين اساتيد را درست فرض کرد ولي اين ساز بااين صدا وشکل به جز در مازندران در هيچ نقطه از ايران نواخته نميشود و همان حدس اساتيد را ميتوان برعکس هم حدس زد که اين ساز از اين منطقه وارد روسيه شده است هر چند استاد درويشي در کتاب دايره المعارف سازهاي بادي غرنه را از سازهاي بادي مازندران معرفي نموده است و توسط آقای لطف الله سيفي هم به ثبت رسيده است البته اين ساز در سال 68 يا 69توسط استاد احمد محسن پور به موسيقي مازندران معرفي شده است و توسط هنرمندانی چون لطف الله سيفي وپرويز عبدالهي به اين جايگاه رسيده است
به نقل از آقای پرویز عبدالهی
