طالبا یکی از پایه های موسیقی مازندران است و روایتی است بر اساس سرگذشت طالب آملی که شاعرِ اوایل سده ی یازدهم بوده است.
اشعار این منظومه ی بلند داستانی، منسوب به «ستی النّسا» خواهرِ طالب و شاعر مشهور سبک هندی است که گویا در فراق برادر سروده است . مضمونِ اشعار موزون آن درباره ی دلدادگی طالب و زهره به همدیگر است که به دلیل مخالفتِ نامادری طالب، مانع رسیدن آن ها به یکدیگر می شود.
منظومه طالبا از زیباترین، شیواترین و پراحساس ترین منظومه های بومی مازندران است که از نظر موسیقی شعری و عناصر شعر کیفیت خوب و ارزشمندی دارد و در جشن و شب‌نشینی های مازندرانی نقل محافل و مجالس است. طالبا، معمولا به دنبال امیری خوانده می شود، اگرچه، چه به لحاظ سرگذشت و چه به لحاظ ریتم، کاملا با هم فرق دارند، اما از نظر موسیقایی مکمل یکدیگرند؛ چراکه امیری دارای ریتم آزاد است و طالبا حالتی ریتمیک دارد. منظومه طالبا در شهرهای مختلف مازندران به لحن و ریتم های متفاوت خوانده می شود .
احمد محسن پور، در آلبومِ «طالب و زهره»، بیست و یک لحنِ برجسته ی طالبا را با صدای حسین علمباز اجرا و منتشر کرده است. از سروده‌های ستی‌النّسا خواهرِ طالب :
چهار سال بگذشته از مرگِ طالب گلچین کمّه شِه سِه من این مطالب
جان طالب وُ زهره سرگذشته که ونه عاشقی دنیا ره مَشته
من ونه بَمرد خاخر سَید نسامه دعاخونِ طالب صبح و مسامه
