از نوع سازهای کوبه ای است که به نقاره معروف است. این ساز به شکل دو گلدان
بزرگ و کوچک می باشد که بر روی آنها پوست گوساله یا گاو می کشند.(1) طبل سمت راست بزرگتر از سمت چپ و چوب طبل سمت راست نیز قطورتر از چوب طبل سمت چپ است.(2) کاسه بزرگ دارای صدای بم و کاسه کوچک دارای صدای زیر است.
سُرنا سازی است شبیه شیپور که دارای وسعت و طنین بسیار زیاد می باشد. سُرنای مازندران کمی باریکتر و کوتاهتر از سرنای مناطق دیگر است. صدای این ساز به مانند قرنه می باشد ولی خشن و قوی. از آنجایی که این ساز دارای وسعت صدایی بالایی می باشد دهل و دسرکتن به عنوان سازهای ریتمیک تکمیل کننده آن می باشند.(1) نحوه دمیدن در این ساز مثل لَله وا بصورت نفس برگردان است.
در مازندران به غرش پلنگ غرنه ويا به کسي که صداي حجيم داشته باشد هم غرنه گلي يا گلو ميگويند.
لَـلِه وا (تلفظ شود: Lale Va) یا نی چوپان نام سازی بادی از جنس نی در فرهنگ موسیقی تبرستان است. در فارسی از آن با عنوان «نی چوپان» هم نامبرده‌اند. لَـله وا برگرفته از دو واژۀ «لَـله» و «وا» می‌باشد، که لَـله به معنی نی و وا به معنی باد است.
کمانچه رایج در مازندران با نمونه آن در سازهای موسیقی دستگاهی همانندی دارد اما تفاوت هایی با آن دارد که عبارتند از:
کتولی (کَتولی) یکی از مهم‌ترین سبکهای موسیقی آوازی مازندران است. «کتول» به چم «بالا»، «بلندی» و همچنین «بزرگ» یا «دراز» در تبری بکار رفته است. همچنین آنرا از سانسکریت به چم «نگهبان قلعه» و از واژه‌ی تبری «شیب» نیز میدانند. کتولی سه مقام آوازی دارد. بخش نخست آن در متریک آزاد و بخش سوم کاملا متریک است. بخش دوم از لحاظ متریک بین آندو قرار دارد. سه مقام کتولی، با نامهای «هرایی»، «راسته مقام» و «کله کش» خوانده میشود.
